اسباب بازی باید دارای ویژگی های زیر باشد:
1. هماهنگی با فرهنگ جامعه
اسباب بازی باید وسیله ای باشد هماهنگ با ارزش ها و معیارهای جامعه ای که کودک در آن به سر می برد. چنین وسیله ای سبب می شود که کودک از آغاز کودکی ضمن نخستین تجربه های زندگی، بسیاری از ارزش های معمول در جامعه را بشناسد، و به گونه ای که مطبوع طبع او باشد، آن ها را فراگیرد.
2. پرورش نیروی سازندگی و آفرینندگی
اسباب بازی باید چنان باشد که ذهن کودک را برانگیزد و او را به سوی سازندگی و آفرینندگی سوق دهد. کار اسباب بازی سرگرم کردن ساکت نگه داشتن و پر کردن وقت کودک نیست. اسباب بازی باید مایه ای و حرفی تازه داشته باشد تا بدان وسیله به دانسته های پیشین کودک بیفزاید و او را به آموختن چیز تازه وادارد. در واقع اسباب بازی باید علاوه بر سرگرم کردن کودک او را به گونه ای فعال به کاری مثبت و سازنده وا دارد و نیروی سازندگی و خلاقیت او را پرورش دهد.
3. نزدیکی به واقعیت
اسباب بازی خوب باید به واقعیت نزدیک باشد تا کودک از راه بازی با زندگی آشنا شود، اگر اسباب بازی نشانه ای از واقعیت در خود نداشته باشد و کودک را با زندگی واقعی پیوند ندهد، نمی تواند علاقه کودک را به خود جلب کند و توانایی های بالقوه او را پرورش دهد.
4. بهداشت و ایمنی
سازندگان اسباب بازی بهداشت و آیمنی آن ها را در نظر دارند. ولی این امر به هیچ وجه نباید والدین و مربیان را از توجه به بهداشت و ایمنی اسباب بازی ها خواه نو خواه کهنه بازدارد.
هر اسباب بازی معمولا برای سن معینی از مرحله رشد و تکامل کودک ساخته شده است. دادن یک اسباب بازی به کودکی که سن و تجربه اش فراخور آن وسیله نیست یا استفاده نادرست و نابجا از آن اسباب بازی احتمال خطر را افزایش می دهد.
والدین باید توجه داشته باشند که اسباب بازی در خور توانایی ها و خصوصیات جسمی و روانی کودکی در یک سن خاص ممکن است برای کودکی با سن کمتر خطرناک باشد. از این روی باید به هنگام انتخاب اسباب بازی توانایی های کودکان کوچکتر و محیط خانه را در نظر بگیرند.
