باز نگه داشتن پل ارتباطی میان كودكان و والدین فوق العاده مهم است. ما از كودكانمان می خواهیم تا افكار و احساساتشان را با ما در میان بگذارند، تا بتوانیم آن ها را درك كنیم و در بحران های زندگی به یاری آنها برخیزیم.

به گزارش سه نسل به نقل از کیهان انتظار داریم به جای آنكه واكنش منفی نشان دهند احساسات خود را به طور مناسبی بیان كنند، به حرف ما گوش كنند وكاری را كه از آنها می خواهیم انجام دهند.

بچه ها به طور غریزی نمی دانند كه چطور باید افكار و احساساتشان را بیان كنند. همچنین به طور خودكار آماده گوش دادن به دستورات و پیروی از آنها نیستند و برای انجام این مسئولیت ها باید آموزش ببینند. والدین در اغلب موارد مجبورند روش های ارتباطی خود را بهبود ببخشند. در این باره به نكات زیر توجه كنید:

- با ملایمت حرف بزنید و یك نتیجه حقیقی را دنبال كنید. به خاطر داشته باشید همه چیز در صحبت كردن نیست و همه مشكلات رفتاری را نمی توان با گفت وگو حل كرد. كودكان باید محدودیتهای رفتارشان را بدانند و معمولا فقط توضیح دادن به آنها كافی نیست.

- رویه خود را با سن و میزان بلوغ كودك متناسب كنید.

اشتباه بزرگی كه والدین مرتكب می شوند این است كه در مورد مشكل زیاد صحبت می كنند و روش های ارتباطی خود را زودتر از موعد (نسبت به سن كودك) به كار می بندند و از كلماتی استفاده می كنند كه كودك معنی آنها را نمی فهمد.

كودكان و نوجوانان به روشهای تدبیری بهتر پاسخ می دهند تا جملات سنگین و بی انتها.

سعی كنید با بالغ شدن فرزند خود بر عمق ارتباطات بیفزایید و از واكنش های منفی بكاهید.

والدینی كه همیشه سعی كرده اند در تربیت فرزند خردسالشان از توضیح و دلیل استفاده كنند اغلب به این نتیجه می رسند كه با بزرگ تر شدن كودك نه تنها مشكل حل نمی شود بلكه بدتر هم می شود زیرا وقتی كودك به مرحله ای از رشد عقلی می رسد كه بتواند همچون یك فرد بالغ عمل كند والدین می كوشند تا واكنش های قوی به او آموزش دهند اما یك كودك بالغ كه فقط به توضیح و دلیل عادت كرده است در برابر محدودیتهای جدید حتی بیشتر از یك نوجوان عادی طغیان می كند.

در نتیجه بهتر است در مورد كودكان كم سن و سال بیشتر از مدیریت و در مورد كودكان بزرگتر از ارتباط استفاده شود.