دغدغه صبحگاهی بعضی از خانواده ها رفتن به مدرسه یا نرفتن است. و همیشه این نگرانی برای والدین وجود دارد که این مریضی فرزندم واقعی است یا نمی خواهد مدرسه برود.

بیشتر کودکان به دلایل کاملاً واقعی و حقیقی از رفتن به مدرسه سرباز می‌زنند و تعداد کمی نیز دچار انواع مختلفی از ترس‌ها هستند. نمونه‌هایی از مسایل احساسی کودکان، می‌تواند ترس از جدا شدن از پدر و مادر تا ترس از قُلدر مدرسه باشد. کودکان،‌ ممکن است هنوز نیاموخته باشند که چگونه تمام مسایل دنیای خارج را تجزیه و تحلیل و حل و رفع کنند. گاهی، این مشکل از خانه ناشی می‌شود. مثلاً در یک خانواده‏ی متشنج، ‌کودک ممکن است از ترس این‌که مبادا وقتی در خانه نیست اتفاق ناگواری بیفتد، دوست نداشته باشد به مدرسه برود و یا  در بعضی موارد،‌ ممکن است به طور ناخودآگاه حس کند اگر در منزل باشد،‌ توجه والدینش به سوی او جلب خواهد شد و آن‌ها دیگر با هم به جنگ و جدل نخواهند پرداخت.

همیشه یادتان باشد شما نمی‌توانید کودک را مجبور کنید که مدرسه را دوست داشته باشد؛  ولی می توانید باعث ایجاد اعتماد و امنیت در او شوید. می‌توانید کمک کنید با احساساتش کنار بیاید و او را به سوی راه حل احتمالی هدایت کنید. در عین حال،‌ شما می توانید رفتارهایی را که به نحوی باعث ایجاد مشکل شده‌اند، تغییر بدهید و یا حذف کنید.

• برای ماندن در خانه، شرایط خاصی را تعیین کنید. برای مدرسه نرفتن شرایط مشخصی تعیین کنید. 

برای مثال، کودک باید تب بالای 38/5 درجه داشته باشد و نشانه‌های روشنی از ناخوشی را نیز نشان دهد. اگر کودک، بیمار است باید در رختخواب بماند، ولی چنان‌چه می‌بینید ناخوشی فرزندتان با رفتن سرویس مدرسه به طرز عجیبی ناپدید می‌شود، ترتیبی بدهید که آن روز به کودک خوش نگذرد. به این مفهوم که نگذارید آن روز را به بازی و تفریح و خوراکی خوردن بگذراند. برای او مکانی مناسب حال یک بیمار ایجاد کنید،‌ به طوری که حق نداشته باشد با دوستانش بازی کند. او باید تمام روز در رختخواب بماند و فقط غذاهای مناسب یک بیمار را به او بدهید.

• علت مدرسه نرفتن را پیدا کنید. کشف کنید چه عاملی در مدرسه  آن‌قدر کودکتان را آزار می‌دهد که از رفتن به آن‌جا خودداری می‌کند. 

• با کودک صحبت کنید. کودک را تشویق کنید تا تمام خبرها و اتفاقاتی که باعث می‌شوند تا او به مدرسه نرود را، برای شما بگوید. این روش را هم بیازمایید: از کودک بخواهید فهرستی از آن‌چه در مدرسه،  مورد علاقه‌اش است و آن‌چه را که دوست ندارد، با ذکر دلیل برای شما بگوید.  ببینید آیا نشانه‌هایی از این که کودک از مدرسه رفتن نمی‌ترسد،‌ ولی از ترک خانه واهمه دارد، می‌بینید یا خیر؟ ممکن است شما نتوانید به حل و رفع مشکل بپردازید ولی می‌توانید به کودک کمک کنید تا با احساساتش کنار بیاید. با نشان دادن علاقه‌تان و درک مسایلش به او اطمینان خاطر بدهید.

• با دوستان و برادر و خواهرهای کودک صحبت کنید. شما اغلب می‌توانید با پرسش از کسانی که به نحوی با علل احتمالی نرفتن کودک به مدرسه سر و کار داشته‌اند، از احساساتش آگاه شوید. گاهی برادر و یا خواهر بزرگ‌تر می‌تواند اطلاعات مفیدی به شما بدهد یا شما را در حل و رفع مسأله یاری کند.

• با معلم کودکتان صحبت کنید. مشکل را با او در میان بگذارید. سرآغاز این رفتار، چه آموزشی و چه احساسی باشد، معلم باید از قضیه اطلاع داشته باشد و حتی ممکن است بتواند در حل و رفع آن مشکل، کمک بزرگی برای شما باشد.

• کودک را به مدرسه و محیط آن علاقمند کنید. این راه‌ها را برای تشویق کودک برای رفتن به مدرسه بیازمایید:

1. با نظری مساعد درباره‌ی مدرسه صحبت کنید. روزهایی را که قرار است اتفاق خاصی در مدرسه بیفتد یا برنامه‌ی خاصی در مدرسه وجود دارد، در تقویم علامت بگذارید. مثلاً به کودک بگویید: «این هفته قراره تمام بچه‌های کلاستون رو برای بازدید از یک ایستگاه آتش نشانی ببرند، فکر می‌کنی چه چیزهای تازه‌ای ببینی؟ یادت باشه برای من همه‌اش رو تعریف کنی.» یا «شنبه‏ی دیگه قراره برید اردو، هی پسر، خیلی باحاله نه؟»

2.به کودک کمک کنید وسایلی را پیدا کند و به مدرسه ببرد و به دوستانش نشان دهد و یا موضوع‌های جالبی را برای دوستانش تعریف کند. برای نمونه، عکس گربه‌اش را به مدرسه ببرد یا یک اسباب بازی جدید را به دوستانش نشان دهد. (البته اگر این کار خلاف قوانین مدرسه نباشد.)

3.با کودکتان درباره‌ی چیزهایی که در مدرسه دوست دارد و می‌پسندد صحبت کنید. از کودک بخواهید که تمام مسایلی را که درباره‌ی مدرسه و در ارتباط با مدرسه دوست دارد به شما بگوید و سپس، از همین اطلاعات برای تشویق کودک برای مدرسه رفتن استفاده کنید. برای نمونه: «امروز نقاشی دارین یا نه؟ امروز خانم .م.. قراره بیاد سرکلاستون مگه نه؟» و خلاصه آن‌که، به او یاد آوری کنید که چیزهای مورد علاقه‌اش را در مدرسه خواهد دید. 

4.کودک را به ایجاد دوستی‌های مدرسه ای تشویق کنید. به کودک کمک کنید با هم مدرسه‌ای‌هایش دوست شود و دوستی‌هایش را با آنان گسترش دهد. به ویژه اگر مدرسه‌ی او خیلی نزدیک نیست و دوستان زیادی در همسایگی منزل دارد باید بیشتر به این موضوع توجه کنید. میگنا دات آی آر.برنامه‌هایی را برای آن‌که دوستان مدرسه‌ای کودک شما به منزلتان بیایند و با هم بازی کنند، ترتیب دهید و یا طوری برنامه‌ریزی کنید که دوستان هم مدرسه‌ای،‌ هفته‌ای یک بار و هر بار  در منزل یکی از آن‌ها دور هم جمع شوند. برای کودکان بزرگ‌تر، راه‌هایی را پیشنهاد کنید که با دوستانشان در خارج از مدرسه ملاقات داشته باشند. مثلاً بگویید: «پریسا، چرا به شهرزاد تلفن نمی‌کنیم که امشب با ما به سینما بیاد؟»