فرزند در هفت سال اول زندگی فکرش نارسا وجسمش ناتوان است. از این رو پدر و مادر با دیده رافت و رحمت به او می نگرند و بسیاری از خواسته هایش را برآورده می کنند و به تمنیاتش جامه عمل می پوشانند. 

پیامبر عظیم اشان نیز می فرمایند: ” طفل در هفت سال اول زندگی سید و آقاست.”

اغلب کودکان در این دوره در برابر خواسته های پدر و مادر و اطرافیان مقاومت نشان می دهند. این رفتارها بر اساس طبیعت سنشان است. کودک سالم در این مرحله دارای رشد و نشاط ئ تحرک زیادی است.

اگر توجه کنیم که این رفتار کودکانه و شیطنت های کودکانه آنها ، لازمه سنی آن هاست؛ از آن ناراحت نخواهیم شد و با صبر و تحمل زمینه های پرورش روحی آنان را فراهم خواهیم کرد. 

از آنجا که کودک در سنین ۳ تا ۷ سالگی قدرت تجزیه و تحلیل و درک حرف های سنگین را ندارد ، پس باید از راه تربیت غیر مستقیم مثل مثلا از راه بازی و یا قصه های کودکانه به تربیت او بپردازیم.

بازی در رشد همه جانبه کودک تاثیرزیادی دارد ، کودک هم از بازی لذت می برد و هم فرصت می یابد تا احساسات خود را ابراز کند. بازی سبب رشد جسمی و هماهنگی اعضای بدن و پرورش ذهن و روح کودک می شود. 

بهترین بازی ها در این دوران بازی هایی است که علاوه بر جنبه های نشاط و تحرک، دارای اثر ترکیبی در کودکان باشد. 

اگر چه بازی کردن با کودکان یکی از راههای رشد و تکمیل استعداد های نهفته در آنان است.اما این نکته نباید فراموش شود که میان بازی های هدفمند و بازی هایی که تنها به عنوان سر گرمی است تفاوت زیادی وجود دارد. 

امام علی ( ع) در این زمینه می فرماید: ” کسی که علاقه مند بازی و سر گرمی بیهوده باشد سعادتمند نمی شود. ” 

کودک در ۳ تا ۵ سالگی مدت دقت و توجهش کوتاه و محدود است. میل کنجکاوی سیری ناپذیری دارد و دائما سوال می کند، از خود انتقاد می کند، می خواهد انجام دادن بعضی از کارها را به عهده بگیرد؛ می تواند با شرکت در کارهای عملی ، بهتر چیز یاد بگیرد. 

در ۵ تا ۷ سالگی نسبت به نظر کودکان و بزرگسالان حساس است و به موافقت ایشان بیشتر اهمیت می دهد. مطالب را در قالب محسوسات و در ضمن کار و فعالیت بهتر یاد می گیرد. علاقمند است که کارها را خوب انجام دهد. در فعالیت هایش جنبه احتیاط را رعایت می کند، می خواهد هر کاری را شخصا انجام دهد، مفهوم ابتدایی وقت و ارزش پول را می فهمد.