مقاله باید ها و نباید های پدر شدن

از بهترین کسانی که می توانند به شما کمک کنند، یاد بگیرید

از پرسنل شیرخوارگاه بیمارستان بخواهید تا نحوه تعویض پوشک، قنداق کردن و حمام کردن نوزاد را به شما یاد بدهند. شاید برخی از پدرها بخواهند که خودشان (در بیمارستان، در بین پرستاران و اعضای خانواده)، اولین پوشک بچه را عوض کنند؛ آنها با این کار می خواهند اعلام وجود کنند. اما اگر از این روش خوشتان نمی آید، افراد باتجربه تر به شما پیشنهاد می کنند که از پرستاران بخواهید روش انجام دادن این “کارهای اصلی” را به شما یاد بدهند. این کار، به نفع شما خواهد بود: دیگران در مورد شما قضاوت متفاوتی خواهند داشت. احتمالا با خود خواهند گفت که شما از آن پدرهای قدیمی و سنتی که در نگهداری از بچه به زنان کمک نمی کنند، نیستید؛ می توانید به سرعت در زمینه یکی از کارهای مربوط به نوزاد، حرفه ای شوید و می توانید مسوولیتها و کارها را بین خود و همسرتان تقسیم نمایید.
واقعیت این است که دوران حاملگی گذشته است؛ حتی اگر در آن دوران هم به همسر خود کمک نمی کردید، الان زمان آن فرا رسیده است که روش خود را تغییر دهید. بجنبید! هر چه کارهای بیشتری از نوزاد را انجام دهید، احساس دلبستگی بین شما و او زودتر پدید می آید.

به غریزه خود اعتماد کنید

پس از مدتی، شما در امور مربوط به نوزاد خود، متخصص خواهید شد. برخی از پدرها به قدری دستپاچه هستند که حتی از بغل کرن نوزاد خود نیز می ترسند. اگر نوزاد دیگری را به آنها بدهیم تا بغل کنند، اکثر آنان، هر چند می خواهند این مار را بخوبی انجام دهند اما در ابتدا آنقدر دستپاچه اند که نوزاد را خیلی محکم به خود فشار می دهند. ولی پس از ۵ دقیقه، آرامش خود را پیدا می کنند و نوزاد را به آرامی در آغوش می گیرند.
کافی است تنها چند بار از چنین مشوقهایی استفاده کنید تا پدران پیشرفت فوق العاده ای از خود نشان داده و ماهر شوند. آنهایی که در اوائل تولد نوزاد خود از جمله این پدران دستپاچه بوده اند، به آنهایی که در انتظار تولد اولین فرزند خود به سر می برند، می گویند که آنها به هر حال باید با کودک خود ارتباط برقرار کرده و بخشی از کارهای او را بر عهده بگیرند: پوشک او را عوض کنید، کودک را بغل کرده و آرام کنید، به غریزه خود اعتماد کنید، و ظرف دو روز، شما هم از دستپاچگی درآمده و به یک پدر عادی و نرمال تبدیل خواهید شد!

صبور و مطمئن باشید

صحبت کردن و حمایت از مادران جدید، کلیدهای اصلی رابطه عاطفی والدین در دوران جدید هستند. پدرها عمدتا می گویند که مهمترین وظیفه ای که در هفته های اول بر عهده آنها بود، صبوری کردن و مراقبت از همسرشان بوده است. پدرهای باتجربه تر معمولا به “تازه کارها” توصیه می کنند که به همسرشان سخت نگرفته و فرصت دهند که خودش را پیدا کند: همسر شما، یعنی مادر نوزاد، در حال تحمل مشکلات فیزیکی ناشی از زایمان است و همه زندگی او در اثر تولد نوزاد وارونه شده است، هرچند این تغییر ممکن است بسیار هم شیرین باشد.

در عین حال، حتی اگر یک روز کارتان بسیار هم سنگین بود، اما برای همسر شما مانند این است که شما به مرخصی رفته اید، زیرا کار او در خانه بسیار سنگین تر بوده است. پس صبور بوده و پشتیبان او باشید. توصیه استاندارد این است: بعدازظهر به همسر خود تلفن بزنید؛ زیرا او یک نیم روز سخت و سنگین را پشت سر گذاشته و شاید از شدت خستگی در این فکر باشد که چرا روز تمام نمی شود؛ پس به او بگویید که قدر تلاشهای او را می دانید.

موضع خود را حفظ کنید

به هیچ کس اجازه ندهید که شما را از کودکتان جدا کند: نه مادر همسرتان، نه دوستانتان، و نه رییس تان در شرکت. ممکن است شرایطی به سادگی پیش بیایند که یک پدر تازه کار حس کند از مراقبت و نگهداری از کودک، کنار گذاشته شده است، یا اینکه احساس کند از عهده هیچ کاری بر نمی آید. شاید برخی از کارها را پدران به گونه ای متفاوت از مادران انجام دهند. این مسئله طبیعی است. اگر مشکلی وجود دارد (مثلا کسی با روش شما مخالفت می کند)، نوزاد را به یک اتاق دیگر برده و آنچه را فکر می کنید صحیح است انجام دهید. مدت زمانی را برای سپری کردن با نوزاد خود اختصاص دهید. خصوصا در یک ماه اول، بطوریکه فقط شما و نوزادتان باشید؛ بدون حضور هیچ کس دیگر.
شاید شما در این مسیر با مشکلاتی مواجه شوید؛ اما نکته کلیدی آن است که باید از پس این مشکلات برآیید: اگر به یک روش نشد روش دیگری را امتحان کنید. وقتی موفق شوید، اضطراب شما نیز از بین خواهد رفت.
پدران با تجربه همگی بر این عقیده اند که اگر مدت زمانی را با کودکتان به تنهایی سپری کنید، موجب می شود واقعا احساس “پدر بودن” به شما دست بدهد. همچنین، این تنها راهی است که به شما کمک می کند تا پیشرفت کنید: مثلا یاد بگیرید هنگامی که کودک گریه می کند او را آرام کنید، نه اینکه یک نفر دیگر (مثلا همسرتان) را صدا کرده و کودک را به او بدهید تا آرام کند. در واقع اگر به پدران فرصت داده شود، آنها در حل مسائل و مشکلاتشان، بسیار خلاقانه عمل خواهند کرد. این مسئله می تواند آرام کردن کودک در حال گریه باشد، یا یادگیری نحوه گذاشتن کودک در رختخوابش به صورتی که از خواب بیدار نشود.

کودک شما قابل حمل است!

شما می توانید نوزاد خود را همه جا ببرید، پس لازم نیست دستپاچه شده و نگران باشید که آیا مثلا فلان کار را می توانید بکنید یا نه. مطمئن باشید که اگر خواب روزانه کودک خارج از خانه نیز انجام شود، نوزاد با مشکلی مواجه نخواهد شد. در واقع، نوزادان می توانند هرجایی که هستند بخوابند. نوزاد را هم به همراه خودتان بیرون ببرید. در غیر این صورت، شاید احساس کنید در خانه گیر افتاده اید.

البته گاهی، احساس درماندگی خواهید کرد

در این حالت، کمی تمدد اعصاب داشته باشید؛ به عقب برگردید؛ تامل کنید (مثلا تا ۱۰ بشمارید)؛ و دوباره فکر کنید.
شاید مواردی پیش بیاید که کودک دست از گریه برندارد و شما هم علت گریه او را ندانید؛ در این حالت، احساس درماندگی خواهید کرد. هنگامی که همه دلایل احتمالی ناراحتی کودک را بررسی کرده ولی به نتیجه ای نرسیده اید، بهتر است بدانید که ممکن است وقتی عاشقانه به بچه ها خیره می شوید، احساس می کنند که باید گریه کنند؛ اما توان شما محدود است پس بهتر است این محدودیتها را نیز بدانید. گاهی اوقات می توانید کودک را به اتاقش برده و در تختش بخوابانید، سپس از اتاق خارج شده و در آن را ببندید، تا بتوانید تمدد اعصاب داشته و افکار خود را جمع و جور کنید. اشکالی ندارد؛ از این روش استفاده کنید.

با نوزاد “ارتباط چشمی” داشته باشید.

چگونه می توان با یک نوزاد بازی کرد؟ با نگاه کردن و صحبت کردن با او. او هم به شما نگاه خواهد کرد. برقراری ارتباط چشمی، مرحله مهمی در برقراری پیوند بین شما و نوزاد و همچنین گذارندن زمان با او است.

به یاد داشته باشید: این نیز بگذرد!

هنگامی که احساس می کنید اوضاع برایتان بسیار دشوار شده است، به خاطر بیاورید که نوزادتان، بسیار زودتر از آنچه فکرش را هم بکنید، بزرگ خواهد شد.

راحت باشید و از وقت گذرانی با هم لذت ببرید

بررسی پاهای کوچک او، بازی با نوزاد، ماساژ دادن و آواز خواندن برایش را به بخشی از عادات روزانه خود تبدیل کنید. پدران باتجربه غالبا می گویند که هیچ چیز آرامش بخش تر از آن نیست که نوزاد، در آغوش و روی سینه شما به خواب رود. این ممکن است بسیار جالب و بامزه به نظر برسد، اما اکثر مردان نمی دانند نوزادشان و این دوره از زندگی آنها چقدر اهمیت دارد.

بچه دار شدن غالبا در دوره ای از زندگی مردان اتفاق می افتد که مجبور هستند ۶۰ ساعت در هفته یا بیشتر کار کنند. برخی از پدران بر این باورند که این کمبودها را بعدا می توانند جبران کنند. اما واقعیت این است که دیگر وقتی برای جبران این اوقات وجود ندارد. پس حتما زمانی را به کودک خود اختصاص دهید، حتی اگر این زمان، فقط یک ساعت در هفته است، آنرا با او به تنهایی بگذرانید.